کاروان

آه .... باران !

ریشه در اعماق اقیانوس دارد - شاید -

این گیسو پریشان کرده

بید وحشی باران !

یا نه دریاییست گوئی واژگونه برفراز شهر

شهر سوگواران .

هرزمانی که فرو میبارد از حد بیش

ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر

باتشویش:

رنگ این شب های وحشت را

تواند شست آیا از دل یاران ؟

چشمها و چشمه ها خشک اند .

روشنیها محو در تاریکی دلتنگ

همچنان که نام ها در ننگ !

هرچه پیرامون ما غرق تباهی شد .

آه باران ای امید جان بیداران !

برپلیدیها - که ما عمریست درگرداب آن غرقیم -

آیا چیره خواهی شد ؟

شاعر : فریدون مشیری

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٢:٤٤ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/۱۱/٢۳